Większość rosyjskich klubów oferujących szkolenia w sztuce walki Systema pod przykryciem swojej sportowej działalności werbuje i rekrutuje ludzi w celu organizowania zamieszek, przeprowadzania prowokacji, wymuszania haraczy, szpiegostwa, a nawet przeprowadzania zamachów terrorystycznych na terytorium państw Europy i Azji.
13 lipca br. w okolicy miejscowości Zajcewe na Ukrainie trzej ukraińscy żołnierze w białych kaskach i oznakowanych służby medycznej zostali ostrzelani podczas ewakuacji z pola walki wcześniej zabitego żołnierza Sił Zbrojnych Ukrainy, który zginął od wybuchu niezidentyfikowanego ładunku (możliwe, że była to jedna z min przeciwpiechotnych, których stosowanie jest zakazane przez prawo międzynarodowe). Podczas ostrzału jeden z trzech żołnierzy został ranny, a sanitariusz, który usiłował udzielić pomocy poszkodowanemu koledze, zginął w wyniku ostrzału.
Ostatnio US African Command poinformowało, że różne rosyjskie firmy wojskowe są aktywne w 16 państwach afrykańskich. Amerykanie ujawnili również, że członkowie Grupy Wagnera rozmieszczają w Libii miny przeciwpiechotne i improwizowane ładunki wybuchowe, które stanowią poważne zagrożenie dla bezbronnej ludności cywilnej.
Agresywne działania Rosji wobec Ukrainy poważnie podważyły bezpieczeństwo euroatlantyckie. Ukraina konstruktywnie zaangażowała się, żeby doprowadzić do jakiegoś rozwiązania. Jednak kluczem do normalizacji stosunków pomiędzy NATO, Rosją i Ukrainą pozostaje uznanie suwerenności, niepodległości i integralności terytorialnej Ukrainy. Łagodzenie sankcji wobec braku znaczących posunięć podważyłoby wiarygodność Zachodu i groziłoby dalszą destabilizacją.
W 2019 r. Gruzja stała się celem profesjonalnego i szeroko zakrojonego ataku cybernetycznego. Jego autorzy wzięli na muszkę gruziński Internet. Udało im się sparaliżować działanie wielu stron internetowych. Hakerzy wykonali także szereg włamań na wytypowane witryny i zamieścili na nich wcześniej przygotowane propagandowe treści. Kilka miesięcy później ujawniono, że cyberatak został przeprowadzony przez Główny Zarząd Wywiadowczy Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej (GRU). Niedługo później Rosjanie przeprowadzili operację informacyjną, której celem znów stała się Gruzja. Był to kontratak mający na celu zrzucenie z rosyjskiego wywiadu wojskowego odpowiedzialności za cyberatak na gruzińską sieć internetową
Węgierski premier od lat pełni wręcz rolę ambasadora interesów rosyjskich w Unii Europejskiej, ignorując agresywną, neoimperialną politykę Kremla. W europejskich i światowych mediach regularnie publikowane są nagłówki dotyczące stosunku Orbana do prezydenta Rosji. Dzięki Orbanowi Putin może pokazywać, że pomimo chuligańskiej polityki, nie jest zupełnie izolowany w Unii Europejskiej.
Polskie wojsko, polityka obronna oraz współpraca sojusznicza są stałym celem ataków informacyjnych rosyjskiej propagandy. W ostatnich miesiącach prorosyjskie treści często wykorzystywały motyw pandemii do realizowania interesów propagandowych Kremla – pisze Stanisław Żaryn, rzecznik prasowy Ministra Koordynatora Służb Specjalnych.
Na początku czerwca niemiecki magazyn „Focus” ujawnił szokujące informacje o tym, że młodzi neonaziści z Niemiec, Szwecji i Finlandii jeżdżą na specjalne szkolenia do obozu „Partizan” położonego pod Sankt Petersburgiem. Młodzi ludzie przechodzą tam szkolenie bojowe, a następnie wyjeżdżają na wschód Ukrainy, żeby walczyć po stronie bojowników samozwańczej i nielegalnej Donieckiej Republiki Ludowej.
To specjalny status, który Sojusz Północnoatlantycki przyznaje sojusznikom i partnerom wnoszącym istotny wkład w operacje i misje realizowane przez NATO. Jego celem jest wzmocnienie interoperacyjności NATO z zaprzyjaźnionymi państwami, które nie są członkami Sojuszu. Nadanie Ukrainie tego statusu jest kolejnym ważnym krokiem tego państwa na drodze do wstąpienia do NATO, co jest jednym ze strategicznych celów politycznych i wojskowych władz w Kijowie.
Z ujawnionych informacji wynika, że Martin M. w kontakt z wojskowymi służbami wywiadowczymi Federacji Rosyjskiej wszedł w 1987 r., gdy jeszcze jako czynny oficer sił zbrojnych Austrii pełnił służbę na misji zagranicznej. Regularną współprace z GRU Austriak zaczął dopiero sześć lat później – w 1993 r.
